Bindik bir alamete…

Haftalardır süren özlem yine dinmedi ama yine de tarih yazdık. Malum bu yıl Trabzonspor her anlamda tarih yazıyor. Hiç yenilmediği takımlara yeniliyor, gol atma becerisi olmayan adamlardan gol yiyor.

Zor deplasmanlardan biridir Bursa deplasmanı. Ancak Trabzonspor tarihinde öyle değildi. En azından bu akşama kadar. Geri düştük, öne geçtik tekrar geri düştük. Sizin anlayacağınız gelişme var. Gol attık. Hem de iki tane. Düşünsenize bir maçta iki gol atıyoruz. Üstelik goller Paolo ve Halil’den, daha ne olsun. İşlerin ne kadar yolunda gittiğini hayal bile edemezsiniz! Üstelik bunca güzel şeyin üstüne Onur’umuz kapattığı köşeden harika bir gol yiyor. Milyon dolarlık gol yani. Peki sonrası? Sonrası yok…

Psikolojisi bozuk herkesin. Takımdan bahsetmiyorum. Onlar nasılsa eğlenerek stres atarlar Reinalarda falan. Peki taraftara ne olacak? Ne olacağı belli. Bir hafta kafalarda bu sıkıntı sürecek. Hatta iki hafta çünkü Milli ara var. Ha unutmadan söyleyeyim; Trabzonspor’dan kim mi var? Tabii ki yere göğe sığmayan Onur’umuz var. Biz onu yere göğe sığdıramıyoruz ama Şener otuz santimlik topu bizimkinin kapattığı! köşedeki iğne deliğinden sığdırıyor.

Bu arada maç sonunda Colman, Mustafa’yı birazcık tartakladı. Oh ne güzel yaptı diyesim geliyor. Sen misin oyun kuracak topu rakibe atan? Bence hazır başlamışken tüm kadroya güzel bir sopa çeksin Colman, bakın nasıl yola gelirler. Colman kötü oynar, iyi oynar bunu tartışabiliriz ama mağlubiyeti kabullenmeyişi bizim takımın eksik olan tarafıdır bence. Hem  o pozisyonda  Batalla’nın Colman’a ne söylediğine bakmak gerek .

Sözün sonunda söylenecek çok söz var ama bizde söyleyecek takat kalmadı. Kısacası bindik bir alamete gidiyoruz kıyamete. Ya Rab sonumuzu hayreyle!…